 |
| Özgür'ün çizdiği çimenler |
Zamanı gerçekten bir ekmek gibi dilimlediğimi ve o yumuşacık dilimi ekmek sepetinin en altına sakladığımı düşündüm dün gece...Özgür'ün çizdiği çimenler gibi sıralanmıştık yan yana, tek tek, çizgi çizgi...Özgür'ün o elma yanağının arkasından görebildiğim kadarıyla annem ağlıyordu. Zaten ağlarsa anam ağlardı, gerisi yalan ağlardı. Uyursa Özgür uyurdu, daha güzel kimse uyuyamazdı. Atarsa Esma atardı, içine öyle bir atardı ki dünyayı yutmuş gibi olurdu. İşte o zaman dilimi, yumuşak, sıcak, taze hep durur o dünyada...
